تو از تحمل برای خود قفسی ساخته ای و در این قفس شروع کرده ای به آواز و شعر اندوهگین خواندن
و از دیگران هم می خواهی در قفس بودن تو را
تحسین و تایید کنند. حال آنکه بیشتر از همه تو
اسیر قفس خودت هستی.
تو حمال تحمل خود هستی.
پرنده ای که بخواهد برود راهش را می کشد
و می رود و دیگر حتی به قفس فکر نمی کند!
تو همه این سال ها قفس زندگی ات را می پرستیدی
و در عین حال بار سنگین تحمل را نیز حمل می کردی.
به همین سادگی!...
- بزرگترین مانع بر سر راه رسیدن به خوشبختی،
در انتظار خوشبختی بسیار بزرگ نشستن است...